Ποίημα σε μορφή email

Είμαστε τυχαίοι. Τυχαίες συναντήσεις, τυχαίες συζητήσεις. Έχουμε ανάγκη να μιλάμε; Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε κόσμο; Γιατί όχι, αν όχι;

Από την άλλη, γιατί να έχει σειρά η σκέψη, γιατί να έχει τάξη η συζήτηση; Γιατί να είναι μαζεμένες οι συναντήσεις;

Είμαστε τυχαίοι;

Αγωνιούμε για πράγματα που δεν έχουν σημασία. Αγωνιζόμαστε για πράγματα που δεν υπάρχουν. 

Απελπιζόμαστε…

Αχ αυτός ο πληθυντικός.

Αποδομήσαμε την ύπαρξη. Συμφωνήσαμε. Δεν υπάρχει νόημα. Έστω. Και; Με εμάς τι κάνουμε; Παρασυρμένοι στο ρευστό κλίμα της εποχής μας, αναπολούμε τον παλιό μας εαυτό, νοσταλγούμε την αφελή μας νιότη και ξεραινόμαστε στην χέρσα χρονιά.

Κιτρολέμονα. Πικρολέμονα. Μόντης. Απελευθέρωση.

Από ποιον θέλουμε να ελευθερωθούμε;

Μανιφέστο της ζωής, ο θάνατος.

Μανιφέστο του θανάτου, ο έρωτας.

Μανιφέστο του έρωτα, ο κομμουνισμός σε ψυχροπολεμική εποχή.

Οι σκιές του σπηλαίου είναι αλήθεια, Σωκράτη. Και το εκτυφλωτικό το φως, οι πληροφορίες, τα ψηφία μηδέν και το ένα, στη γλώσσα των υπολογιστών, τα δεδομένα που επεξεργάζεται το υπερσύμπαν, το εκτυφλωτικό φως σου είναι το μεταχάος.

Ωραία που είναι η ζωή.

Συνέντευξη.

- Γιατί δεν πεθαίνεις;

- Θα πεθάνω.

- Όχι, γιατί δεν πεθαίνεις μόνος σου;

- Για αυτοκτονία μιλάτε;

- Ναι.

- Δεν καταλαβαίνω τον σκοπό.

- Αν δεν σας αρέσει η ζωή γιατί δεν γλιτώνετε τον εαυτό σας;

- Η ζωή είναι προσωρινή κατάσταση.

- Γιατί δεν πεθαίνετε τώρα ρωτώ.

- Θα πεθάνω έτσι κι αλλιώς. Κανείς δεν γλίτωσε απ’ τον θάνατο.

- Ούτε ο Χριστός;

- Δεν τον γνωρίζω τον κύριο.

Μακάριοι οι δύσπιστοι ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών.